Ποιος Σούπερ Ήρωας είσαι;

Χαζεύοντας στο Internet έπεσα πάνω σε ένα αρκετά διασκεδαστικό quiz. Μέσα από μία σειρά ερωτήσεων, το quiz σου λέει ποιος Σουπερ Ήρωας είσαι. Αν και απο μικρός ήμουν φαν του Σούπερμαν, το quiz μου έβγαλε ότι μου ταιριάζει ο Hulk... Το ερωτηματολόγιο είναι εδώ. Τα αποτελέσματα μου αναλυτικά:

Hulk		75%
The Flash		70%
Green Lantern		70%
Spider-Man		65%
Robin		65%
Supergirl		60%
Iron Man		50%
Superman		50%
Wonder Woman		45%
Catwoman		30%
Batman		30%

Εύχομαι να είναι... Χρόνια Πολλά

Θα κάνω τις ευχές λίγο ανάποδα απο το συνηθισμένο. Εύχομαι το 2006 να ήταν η τελευταία χρονιά ταλαιπωρίας, ατυχιών και κακοτυχίας όλων. Ένα 2007 γεμάτο υγεία και ανθρώπους με αγάπη για όλους. Δεν ονειροπολώ αλλά μακάρι το 2007 να έχουν όλοι και κυρίως όλα τα παιδιά την αντιμετώπιση που τους αξίζει. Καλές γιορτές και πολύ πολύ χαλάρωση και διασκέδαση για όλους μας. Χρόνια πολλά. Βlog μου καλά χριστούγεννα και σε σένα γιατί μάλλον απο Τρίτη θα τα πούμε πάλι. Εύχομαι ο Αϊ Βασίλης να σου φέρει το template και τη θέση στο Google που ονειρεύεσαι.

Ωχ έχω να στολίσω... Ε όχι!

Άκουσα χθες στην παρέα την εξής ατάκα: "Ωχ άστα φίλε, έχουμε να στολίσουμε κιόλας σήμερα". Με το που ακούω τέτοιες φράσεις μου ανάβουν τα λαμπάκια. Σκοπός των γιορτών είναι να χαρείς το στόλισμα, να το κάνεις με μεράκι και να χαρείς την γιορτινή ατμόσφαιρα. Το στόλισμα του σπιτιού δεν είναι υποχρεωτικό. Όποιος θέλει και του αρέσει το κάνει. Όποιος βαριέται απλά δεν το κάνει. Δεν στολίζω ένα δέντρο για να φαίνεται στη γειτονιά ότι στόλισα. Στολίζω για να το χαρώ εγώ και η οικογένειά μου. Οι γιορτές μας έχουν μείνει για να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις. Αν τις καταντήσουμε αγγαρεία και υποχρέωση και αυτές τότε το χάσαμε το παιχνίδι τελείως. Επίσης δεν αντέχω με τίποτα να βλέπω σπίτια με άπειρα λαμπάκια σε ταράτσες και μπαλκόνια (τα οποία τις περισσότερες φορές δείχνουν σαν να τοποθετήθηκαν απλώς και να μπήκαν στην πρίζα, χωρίς να έχουν κάποια συνοχή με το λοιπό στόλισμα) και δεν το αντέχω γιατί ομορφαίνουμε το σπίτι μας, δεν ανταγωνιζόμαστε το γείτονα στο ποιος θα πληρώσει περισσότερο ρεύμα βάζοντας περισσότερα λαμπάκια στο σπίτι του. Ένα σπίτι στολισμένο με μεράκι, δείχνει πιο όμορφο και ζεστό από ένα παραφορτωμένο σπίτι στολισμένο με βαρεμάρα και ας έχει και τα ποιο ακριβά στολίδια.

Χαρούμενος και πρωτότυπος! Μπράβο!

Σήμερα είχα κατέβει στο κέντρο της Αθήνας. Στην Ερμού ο κόσμος αρκετός έως πολύς. Παρ' όλα αυτά η κίνηση στα μαγαζία μέτρια, ο περισσότερος κόσμος περιοριζόταν στις βιτρίνες. Κοιτώντας τις βιτρίνες λοιπόν και εγώ, έγινε κάτι που με εντυπωσίασε. Ένας λαχειοπώλης κατέβαινε την Ερμού με τα λαχεία στο χέρι. Συνηθισμένο το ξέρω, αλλά ο τρόπος του ήταν ασυνήθιστος... Σταματούσε σε διάφορα σημεία λέγοντας τις εξείς ατάκες:

• "Δύο εκατομμύρια Ευρώ ψάχνουν κηδεμόνα... Εσύ θα τα αφήσεις μόνα;"
• "Είμαι κοντά σου για να αυξήσω τα εισοδήματά σου..."

Τα δίστιχά του τράβηξαν τα βλέμματα όλων των περαστικών και το δικό μου εννοείται. Με έκανε να γελάσω. Με εντυπωσίασε που δεν είχε μίζερο ύφος και χαιρόταν αυτό που έκανε. Ακόμα και στην πώληση λαχείων χρειάζεται να ξεχωρίζεις. Και ο συγκεκριμένος ξεχώριζε. Όσο ήταν στο οπτικό μου πεδίο πούλησε τουλάχιστον καμιά δεκαριά λαχεία. Αγόρασα και εγώ και δεν το μετάνιωσα καθόλου γιατι δεν τα αγόρασα μπας και γίνω εκατομμυριούχος, τα αγόρασα για να δώσω χαρά σε κάποιον που μου έφτιαξε τη μέρα.

Α ρε Ελληνάρες...

Αμάν τι μέρα και αυτή η χθεσινή! Γενική απεργία, κοινώς τα πάντα έχουν παραλήσει. Για κακή μου τύχη έπρεπε να πάω στο Ν. Ηράκλειο για δουλειά. Όταν πήγαινα όλα καλά. Στο γυρισμό όμως έσπασα κάθε ρεκόρ (αρνητικό εννοείται). Το αποτέλεσμα; Ν. Ηράκλειο-Άλιμος 2 ώρες και 28 λεπτά. Το ευτράπελο είναι άλλο όμως. Από τα χιλιάδες αυτοκίνητα που είδα, εννιά στα δέκα είχαν μέσα μόνο ένα άτομο. Εδώ έρχεται ο χαρακτηρισμός Ελληνάρας. Ο καθένας για την πάρτη του, κανείς δεν μπήκε στο κόπο να συννενοηθεί με έναν συνάδελφο να πάνε μαζί (που σημαίνει ένα αυτοκίνητο λιγότερο στους δρόμους). Λέω το πιο απλό που μπορούσε να κάνει κάποιος για να δευκολύνει την κατάσταση. Τα λεωφορεία έτσι και αλλιώς ήταν τραγικότερα χτες. Κάπου στην Κατεχάκη πριν τη στροφή για Ζωγράφου έρχεται η αποθέωση. Ήμασταν σταματημένοι για κανένα δεκάλεπτο, εγώ να το έχω ρίξει στην πλάκα με το παιδί που ήμουνα στο αυτοκίνητο, οι υπόλοιποι οδηγοί να "στολίζουν" από υπουργεία μέχρι μάνες και πατέρες ώσπου ξαφνικά το αυτοκίνητο μπροστά μου προχωράει ένα ολόκληρο μέτρο. Βλέποντας οτι ξανασταματάει αμέσως και δεν υπάρχει προοπτική να προχωρήσουμε σύντομα, δεν μπήκα στον κόπο να προχωρήσω και εγώ ένα μέτρο απλά για να κολλήσω το αυτοκίνητό μου στον μπροστινό. Εκεί βλέπω τον πίσω μου να έχει βγάλει χέρι και κεφάλι έξω από το παράθυρο και να μου φωνάζει: "Προχώρα να φτάσουμε καμιά ώρα σπίτια μας"... Τα γέλια που κάναμε δεν λέγονται. Τελικά του έκανα τη χάρη και προχώρησα για να μην του στερήσω το όνειρο, ότι αν σταματούσαμε ένα μέτρο πιο κάτω θα άλλαζε κάτι και θα φτάναμε σπίτια μας νωρίτερα... Α ρε Ελληνάρες...

Τηλεόραση; Ωχ!

Έχω βαρεθεί όσο τίποτα άλλο την τηλεόραση. Τη σημαντικότερη ευθύνη για την αρνητικότητα μου την έχουν τα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Είναι ιδανικά στο να μας κάνουν να μην ξέρουμε που ζούμε και τι είναι όντως σημαντικό. Τι εννοώ; Υπάρχει κάποιο σημαντικό και τρανταχτό ζήτημα (όπως π.χ. το περιστατικό στο Αγρίνιο); Όλο το δελτίο αναλώνεται σε αυτό με παράθυρα επί παραθύρων, στα οποία ο καθένας λέει τα δικά του, ο ένας διακόπτει τον άλλο και ο τηλεθεατής τρέχει για ασπιρίνη για να ηρεμήσει το κεφάλι του. Δεν υπάρχει κάποιο σημαντικό θέμα; Τότε όλο το δελτίο αναλώνεται σε ληστείες και εγκληματικότητα που είναι το μόνιμο θέμα καβάτζα. Ενημέρωση; Φυσικά και υπάρχει ενημέρωση αλλά για θέματα πάντα δυσάρεστα (γιατί αυτά φέρνουν τηλεθέαση). Κοινώς ενημερονόμαστε για ό,τι κρίνουν κάποιοι ότι πρέπει να ενημερωθούμε. Έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω συνειδητά το δελτίο του star γιατί είναι το μόνο που δε σου μαυρίζει τη μέρα και δε σε γεμίζει αβεβαιότητα. Δεύτερο σημείο που δεν αντέχω στην τηλεόραση είναι ο ξεπεσμός του προγράμματος. Οι σειρές είναι κάθε χρόνο και χειρότερες, με την μεγαλύτερη κατηφόρα να την έχουν πάρει οι κωμικές σειρές. Αντίθετα οι επαναλήψεις (πολύ) παλιών σειρών ολοένα και πληθαίνουν. Τα τηλεπαιχνίδια; Τα ίδια και τα ίδια μια ζωή. Το μόνο που μου αρέσει είναι το Deal και αυτό λόγο Φερεντίνου γιατί μου αρέσει ο αυθορμητισμός του και το στυλ του. Όσο για τις ταινίες αρνούμαι να το συζητήσω. Προτιμώ να δω ένα DVD από το να βλέπω κάθε 20 λεπτά διαφημίσεις.

Σκερτσάκια απο τα καλύτερα

Αν και δεν το αντέχω αυτό το αγγλοαμερικάνικο στυλ, να ακούγονται τυποποιημένα γέλια από μέσα, αυτό το επεισόδιο απο τα σκερτσάκια με έκανε να γελάσω πολύ.

Μιλάει το ΑΤΜ; Συνέβη και αυτό...

Ήταν χαράματα, ο κόσμος είχε αρχίσει να πηγαίνει στις δουλειές του, σε αντίθεση με τη Νεφέλη και έναν φίλο της που γυρνούσαν από ξενύχτι με το αλκοόλ να ρέει ακόμα σε μεγάλες δόσεις στο αίμα τους... Στη διαδρομή τους, σταματάνε σε ένα ΑΤΜ για να βγάλει η Νεφέλη χρήματα. Βάζει την κάρτα, αλλά για κακή της τύχη το ΑΤΜ δεν είχε λεφτά. Υπό την επείρια του αλκοόλ, η Νεφέλη χτυπά παρακλητικά το ΑΤΜ λέγοντας:

• "Έλα βγάλε μου λεφτά..."
• "Τώρα τώρα μισό λεπτό" της απαντάει μια φωνή...
• "Ρε συ το μηχάνημα μιλάει" λέει η Νεφέλη στο φίλο της.
• "Τι λες ρε τρελό;" αναρωτιέται το παλικάρι
• "Έλα άκου και μόνος σου"
• Ξαναχτυπάει το ΑΤΜ "βγάλε μου λεφτά"
• "Σε μισό λεπτό είπαμε" απαντά η ίδια μυστήρια φωνή

Αφού έχουν χαζέψει και οι δύο τελείως από το λαλίστατο ΑΤΜ διαπίστωσαν ότι ήταν ένας υπάλληλος της τράπεζας πίσω από το μηχάνημα και το φόρτωνε λεφτά...

Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή παρότι απίστευτη! Ευχαριστώ την Νεφέλη που δέχτηκε να την γράψω και όπως φαίνεται θα φιλοξενηθούν εδώ και άλλες ιστορίες της...