Παραφροσύνη!

Αν και κατάγομαι απο τα μέρη της Αιτολωακαρνανίας και ξέρω ακριβώς πως σκέφτεται ο κόσμος εκεί και γενικά στις μικρές και κλειστές κοινωνίες, δεν μπορώ να ανεχτώ σχόλια του τύπου: "Ήταν το καλύτερο παιδί, παρ' όλο που ο πατέρας του ήταν λίγο σκληρός και άγριος" και άλλα τέτοια! Κάποιος που σκοτώνει εν ψυχρώ πέντε άτομα, μέσα σε αυτά και ένα παιδί 17 χρονών, το οποίο έτρεχε για να σωθεί ΔΕΝ είναι το καλύτερο παιδί! Είναι το χειρότερο και για μένα δεν αξίζει την συμπόνια κανενός. Όποιος δεν θέλει να πει τα πράγματα με το όνομα τους (κάτι απόλυτα σεβαστό), επειδή ζει σε μικρή κοινωνία, όπου όλοι γνωρίζονται με όλους, μπορεί απλά να μη μιλήσει! Όχι όμως να λέει σχόλια του τύπου "Του πάτησαν το χωράφι" γιατί αυτά μόνο σαν ειρωνεία ακούγονται στους συγγενείς των θυμάτων.

Γιατί τόσο κάψιμο στο mIRC;

Μετά από πολύ καιρό είπα χτες να μπω στο mIRC. Μπαίνω στο #hellas και σε κάποια άλλα κανάλια που έμπαινα και παλιά. Στα άλλα κανάλια όλα καλά γιατί μπαίνουν άτομα που τα ξέρω και μιλάμε χρόνια αλλά στο #hellas άλλο πράγμα... Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα είχαν ανοίξει δέκα παράθυρα με την κλασσική ερώτηση: "m or f?" (πόσο άχαρη μπορεί να είναι μια γυναίκα για να μπαίνει με το psy2k ως nickname;). Αφού ξενέρωσα όσους μπορούσα, ενημερώνοντάς τους ότι είμαι "m" και όχι "f" ήρθε η αποθέωση. Μου γράφει ένα παλικάρι:

• "Φίλε να σου πω ένα μυστικό;"
  
• "Πες μου" απαντάω ("μα καλά τέτοια εμπιστοσύνη να μου πει τα μυστικά ακόμα δε μιλήσαμε; Αλλά τουλάχιστον αυτός δε ρώτησε αν είμαι γυναίκα..." σκέφτηκα) Πριν προλάβω να τελείωσω τη σκέψη ήρθε το "μυστικό", το οποίο το παραθέτω αυτολεξεί γιατί είναι από τα άγραφα:
• "to ergostasio allakse ti moda olokliri, giati to plintirio pige se allo gipedo, eno ta spirta ta eklepse o kalikantzaros, i ieri vroxi perpataei, alla stin idia diastasi einai kai to iero molivi, pithanon na ginei sinomosia tou tarzan mesa sto kentro elegxou."

Το έγραψα με greeklish, ακριβώς όπως μου το έγραψε για να μην χαλάσω το feeling...

Σαλονάτος τσαμπουκάς!

Σήμερα είχα βγει για την καθιερωμένη βόλτα με τον 'Αρη (την οποία βόλτα εγώ συνήθως βαριέμαι απίστευτα, σε αντίθεση με τον Άρη ο οποίος όλη τη μέρα ζει για τη στιγμή που θα πάει τσάρκα). Εκεί που περπατούσαμε, είδαμε μπροστά μας μία αγέλη απο 5-6 αδέσποτα, τα οποία δεν μας έδωσαν απολύτως καμία σημασία... Ο δικός μου όμως (αν και σαλονάτος όπως βλέπετε στη φώτο) άρχισε τα γαβγίσματα με αποτέλεσμα τα αδέσποτα να αρχίσουν να κατευθύνονται με γρήγορους ρυθμούς προς το μέρος μας. Ως εκεί ήταν ο τσαμπουκάς του σκύλου μου. Με το που είδε τόσα σκυλιά να έρχονται με ταχύτητα προς τα εμάς, έκανε μεταβολή και άρχισε να πηγαίνει προς το σπίτι. Ποιος την πλήρωσε; Φυσικά εγώ, που έκανα 700 μέτρα σε χρόνο dt τρέχοντας...

Τρελός στον οφθαλμίατρο!

Μία γνωστή μου δουλεύει ως γραμματέας σε ενα ιατρείο ενός οφθαλμίατρου. Σήμερα λοιπόν της συνέβη το εξής τρελό. Το ιατρείο αυτό (όπως και κάθε ιατρείο) έχει κάποια περιοδικά για να χαζεύουν οι πελάτες όση ώρα περιμένουν. Μπαίνει λοιπόν ένας κύριος γυρω στα 60, κοιτάζει προσεκτικά το χώρο, πλησιάζει τη γνωστή μου και της λέει:

1. "Μήπως θα μπορούσα να διαβάσω δύο περιοδικά;".
   
2. "Φυσικά" απαντάει η γραμματέας, θεωρώντας ότι ο κύριος είναι πελάτης και έχει κάποιο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.
   

Ο αξιαγάπητος κύριος λοιπόν, παίρνει δύο από τα περιοδικά του ιατρείου και φεύγει... Μόλις η γραμματέας και οι υπόλοιποι πελάτες αντιλήφθηκαν τι είχε γίνει (με την απορεία σχηματισμένη στα πρόσωπά τους), λύθηκαν στα γέλια...

Το στοίχημα του Σλέβιν!

Σήμερα είδα την ταινία "Το στοίχημα του Σλέβιν" σε DVD. Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Δε θα σας πω την υπόθεση γιατί αξίζει να το δείτε, όσοι δεν το έχετε δει. Είχε καιρό να με καθηλώσει έτσι μία ταινία. Πραγματικά όμορφη πλοκή, απρόβλεπτο, με αρκετή βία αλλά όχι αυτό που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες σήμερα να υπάρχει βία για τη βία και τίποτα άλλο. Στο πρώτο μισάωρο της ταινίας νιώθεις σαν εξωγήινος, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Όλα όμως είναι τόσο μελετημένα και καλά δεμένα μεταξύ τους που στο τέλος δεν σου μένει κανένα κενό ή απορία. Στην ταινία υπάρχουν καλές ατάκες, με έναν προταγωνηστή με στυλάκι που εμένα μου άρεσε και έναν κλασικο Μπρους Γουίλις (ο οποίος μου δίνει την αίσθηση ότι τέτοιες ταινίες είναι το καλυτερό του) να τον συνοδεύει. Όσοι δεν το έχετε δει και ψάχνετε καλό έργο να περάσετε το βράδυ σας, δείτε το!

Στραβά F-16 στους πιλότους.

Για να ενισχύσουμε την άμυνά μας σα χώρα, είπαμε να κάνουμε μερικές αγορές. Πήραμε δυο-τρία υποβρήχια, καμιά τριανταριά F-16 και καμια τριανταριά άρματα μάχης leopard! Μα όλα σκάρτα να μας βγουν όμως; Τα F-16 λέει δεν μπορούν να εξοπλιστούν με τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας για τους πιλότους, τα leopard δεν έχουν καλή θωράκιση και καταστρέφονται εύκολα από βλήματα, το ένα υποβρήχιο γέρνει (ζυγοστάθμιση και ευθυγράμμιση θα θέλει αυτό δεν είναι τίποτα...)! Τέτοια γκαντεμιά ως έθνος; Και να πεις ότι τα πέρναμε σε ευκαιρεία εντάξει. Τα άρματα θα τα πληρώσουμε €10.000.000 (εκατομμύρια είναι δεν έκανα λάθος) έκαστο, ενώ οι Τούρκοι τα πήραν €500.000 έκαστο. Βέβαια εμείς θα τα πάρουμε του κουτιού, ενώ οι Τούρκοι τα πήραν μεταχειρισμένα. Ελπίζω να είναι διάτρητα και τα δικά τους τουλάχιστον. Λέτε να μας πήρανε χαμπάρι οτι εδώ βάζουμε χέρι ο ένας στον άλλο και κλεβόμαστε μεταξύ μας και να μας βάζουν χέρι και οι έξω τώρα;

Πόρνη ναι! Έξυπνη; μάλλον όχι...

Το περιστατικό που θα γράψω μου το διηγήθηκαν, δεν ξερω καν αν είναι αληθινό, πάντως όπως και να έχει είναι ευτράπελο και απίστευτο.
Ο Χ. υπηρετούσε τη θητεία του στον ελληνικό στρατο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Χ. έλαβε ένα γράμμα απο την κοπέλα του (με την οποία τα είχε 5 χρόνια). Γεμάτος χαρά καθ΄οτι ερωτευμένος ο Χ. άνοιξε το γράμμα. Μέσα όμως βρήκε μόνο μία φωτογραφία... Μία φωτογραφία της κοπέλας του με 5 άγνωστους να κάνει ακριβώς αυτό που φαντάζεστε με την εξής λεζάντα από κάτω: "Μωρό μου, κοίτα πως περνάω τώρα που είσαι στο στρατό" (Πιθανότατα η φώτο είχε σταλεί από κάποιον από τους πέντε και όχι από την κοπέλα). Το παλικάρι αφού έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του αρχικά, αντέδρασε με τον ίσως ποιο έξυπνο τρόπο. Αντικατέστησε την λεζάντα της φωτογραφίας με τα εξής: "Μαμά, μπαμπά, κοιτάτε τι ωραία που περνάω", και απλά ταχυδρόμησε τη φωτογραφία στους γονείς της (πρώην φαντάζομαι πλέον) κοπέλας του...

Μίλησε κανείς;

Άκουγα σήμερα στην τηλεόραση τον αξιαγάπητο υπουργό οικονομίας! Οι δημοσιογράφοι τον είχαν στριμώξει για τα καλά με τις ερωτήσεις τους σχετικά με όλα αυτά που συμβαίνουν (συμβασιούχοι στους δρόμους και τα λοιπά γνωστά). Ο υπουργός απαντούσε παντελώς προβλέψιμα, δηλαδή ουσιαστικά απαντούσε σε άσχετα θέματα με τελείως γενικές και αόριστες φράσεις. Δήλωσε ότι ό,τι υποσχέθηκε προεκλογικά το δίνει. Και σε αυτό του βγάζω το καπέλο, γιατί των φρονίμων τα παιδιά πριν πινάσουν μαγειρεύουν. Ό,τι είχε υποσχεθεί κουτσά στραβά, σιγά σιγά το υλοποιεί, απλά είχε φροντίσει όταν μας ενημέρωνε για το τι θα δώσει, να μην μας ενημερώσει για το πόσα θα μας πάρει... Ελλαδιστάν και ξερό ψωμί λοιπόν.

Σούπερ Μάρκετ... Τί το ήθελα;

Ξεκινάω αυτό το blog (στο οποίο σκοπεύω να διαδεσκάζω τα ευτράπελα που βλέπω καθημερινά, να λέω τι μου αρέσει γενικά και τι όχι, και όχι να γράφω γκρινιάζωντας όπως ίσως να φαίνεται από τον τίτλο) γράφωντας για ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν λίγες μέρες. Ήταν μεσημέρι, γύρω στις τρεις και ήμουν έτοιμος να πάω σούπερ μάρκετ (κάτι το οποίο βαριέμαι απίστευτα). Ετοιμάζω τη λίστα με τα πράγματα σε χαρτί για να μην ξεχάσω τίποτα, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Μέχρι εδώ όλα καλά εκτος απο την απίστευτη βαρεμάρα που ένιωθα. Μέχρι εδώ όμως γιατί με το που φτάνω στη λεωφόρο Αλίμου διαπιστώνω απίστευτη κίνηση. Με τα πολλά και αφού έχασα το φανάρι για να βγω στη Βουλιαγμένης τρεις φορές ενώ ήμουν πρώτος στη σειρά απλά και μόνο επειδή από απέναντι πέρναγαν κάθε φορά δέκα αυτοκίνητα με κόκκινο και πολύ απλά δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό στην Βουλιαγμένης για να χωθώ (με τις γνωστές συνέπειες: να μου κορνάρει ο απο πίσω, να βρίζω τους απέναντι, να μουντζώνει ο διπλανός και ολα τα ωραία των ελληνικών δρομων) έφτασα στο σούπερ μάρκετ. Χρόνος; Άλιμος-Ελληνικό 55 λεπτά. Όαση μου φαινόταν το σουπερ μάρκετ. Ξεκινάω τα ψώνια μου, ώσπου κάποια στιγμή συναντάω πρόβλημα σε αυτά που έχω γράψει στο χαρτάκι μου. Κάθομαι στην άκρη για να μην κλείνω το διάδρομο για να το μελετήσω και ξαφνικά ακούω μία "ευγενέστατη κυρία" γύρω στα 65 με ξανθό ξασμένο μαλλί και κολαν να μου λέει:

1. "Κάνε λίγο στην άκρη αγόρι μου, δεν είσαι μόνος σου εδώ! Δε βλέπεις ότι θέλω να πάρω κάτι;"
2. Ούτε που την είχα δει εγω την κυρία. Κάνω στην άκρη και της λέω ευγενέστατα "Ορίστε". Κάνω να φύγω και την ακούω να μου λέει το εξής
3. "Και μάθε να φαίρεσαι νεαρέ" Τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσια οπότε της απαντάω ήρεμα και απλά...
4. "Ελπίζω μέχρι την ηλικία σας να έχω μάθει..."