Σούπερ Μάρκετ... Τί το ήθελα;

Ξεκινάω αυτό το blog (στο οποίο σκοπεύω να διαδεσκάζω τα ευτράπελα που βλέπω καθημερινά, να λέω τι μου αρέσει γενικά και τι όχι, και όχι να γράφω γκρινιάζωντας όπως ίσως να φαίνεται από τον τίτλο) γράφωντας για ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν λίγες μέρες. Ήταν μεσημέρι, γύρω στις τρεις και ήμουν έτοιμος να πάω σούπερ μάρκετ (κάτι το οποίο βαριέμαι απίστευτα). Ετοιμάζω τη λίστα με τα πράγματα σε χαρτί για να μην ξεχάσω τίποτα, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Μέχρι εδώ όλα καλά εκτος απο την απίστευτη βαρεμάρα που ένιωθα. Μέχρι εδώ όμως γιατί με το που φτάνω στη λεωφόρο Αλίμου διαπιστώνω απίστευτη κίνηση. Με τα πολλά και αφού έχασα το φανάρι για να βγω στη Βουλιαγμένης τρεις φορές ενώ ήμουν πρώτος στη σειρά απλά και μόνο επειδή από απέναντι πέρναγαν κάθε φορά δέκα αυτοκίνητα με κόκκινο και πολύ απλά δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό στην Βουλιαγμένης για να χωθώ (με τις γνωστές συνέπειες: να μου κορνάρει ο απο πίσω, να βρίζω τους απέναντι, να μουντζώνει ο διπλανός και ολα τα ωραία των ελληνικών δρομων) έφτασα στο σούπερ μάρκετ. Χρόνος; Άλιμος-Ελληνικό 55 λεπτά. Όαση μου φαινόταν το σουπερ μάρκετ. Ξεκινάω τα ψώνια μου, ώσπου κάποια στιγμή συναντάω πρόβλημα σε αυτά που έχω γράψει στο χαρτάκι μου. Κάθομαι στην άκρη για να μην κλείνω το διάδρομο για να το μελετήσω και ξαφνικά ακούω μία "ευγενέστατη κυρία" γύρω στα 65 με ξανθό ξασμένο μαλλί και κολαν να μου λέει:

1. "Κάνε λίγο στην άκρη αγόρι μου, δεν είσαι μόνος σου εδώ! Δε βλέπεις ότι θέλω να πάρω κάτι;"
2. Ούτε που την είχα δει εγω την κυρία. Κάνω στην άκρη και της λέω ευγενέστατα "Ορίστε". Κάνω να φύγω και την ακούω να μου λέει το εξής
3. "Και μάθε να φαίρεσαι νεαρέ" Τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσια οπότε της απαντάω ήρεμα και απλά...
4. "Ελπίζω μέχρι την ηλικία σας να έχω μάθει..."