Τηλεόραση; Ωχ!

Έχω βαρεθεί όσο τίποτα άλλο την τηλεόραση. Τη σημαντικότερη ευθύνη για την αρνητικότητα μου την έχουν τα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Είναι ιδανικά στο να μας κάνουν να μην ξέρουμε που ζούμε και τι είναι όντως σημαντικό. Τι εννοώ; Υπάρχει κάποιο σημαντικό και τρανταχτό ζήτημα (όπως π.χ. το περιστατικό στο Αγρίνιο); Όλο το δελτίο αναλώνεται σε αυτό με παράθυρα επί παραθύρων, στα οποία ο καθένας λέει τα δικά του, ο ένας διακόπτει τον άλλο και ο τηλεθεατής τρέχει για ασπιρίνη για να ηρεμήσει το κεφάλι του. Δεν υπάρχει κάποιο σημαντικό θέμα; Τότε όλο το δελτίο αναλώνεται σε ληστείες και εγκληματικότητα που είναι το μόνιμο θέμα καβάτζα. Ενημέρωση; Φυσικά και υπάρχει ενημέρωση αλλά για θέματα πάντα δυσάρεστα (γιατί αυτά φέρνουν τηλεθέαση). Κοινώς ενημερονόμαστε για ό,τι κρίνουν κάποιοι ότι πρέπει να ενημερωθούμε. Έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω συνειδητά το δελτίο του star γιατί είναι το μόνο που δε σου μαυρίζει τη μέρα και δε σε γεμίζει αβεβαιότητα. Δεύτερο σημείο που δεν αντέχω στην τηλεόραση είναι ο ξεπεσμός του προγράμματος. Οι σειρές είναι κάθε χρόνο και χειρότερες, με την μεγαλύτερη κατηφόρα να την έχουν πάρει οι κωμικές σειρές. Αντίθετα οι επαναλήψεις (πολύ) παλιών σειρών ολοένα και πληθαίνουν. Τα τηλεπαιχνίδια; Τα ίδια και τα ίδια μια ζωή. Το μόνο που μου αρέσει είναι το Deal και αυτό λόγο Φερεντίνου γιατί μου αρέσει ο αυθορμητισμός του και το στυλ του. Όσο για τις ταινίες αρνούμαι να το συζητήσω. Προτιμώ να δω ένα DVD από το να βλέπω κάθε 20 λεπτά διαφημίσεις.