Α ρε Ελληνάρες...

Αμάν τι μέρα και αυτή η χθεσινή! Γενική απεργία, κοινώς τα πάντα έχουν παραλήσει. Για κακή μου τύχη έπρεπε να πάω στο Ν. Ηράκλειο για δουλειά. Όταν πήγαινα όλα καλά. Στο γυρισμό όμως έσπασα κάθε ρεκόρ (αρνητικό εννοείται). Το αποτέλεσμα; Ν. Ηράκλειο-Άλιμος 2 ώρες και 28 λεπτά. Το ευτράπελο είναι άλλο όμως. Από τα χιλιάδες αυτοκίνητα που είδα, εννιά στα δέκα είχαν μέσα μόνο ένα άτομο. Εδώ έρχεται ο χαρακτηρισμός Ελληνάρας. Ο καθένας για την πάρτη του, κανείς δεν μπήκε στο κόπο να συννενοηθεί με έναν συνάδελφο να πάνε μαζί (που σημαίνει ένα αυτοκίνητο λιγότερο στους δρόμους). Λέω το πιο απλό που μπορούσε να κάνει κάποιος για να δευκολύνει την κατάσταση. Τα λεωφορεία έτσι και αλλιώς ήταν τραγικότερα χτες. Κάπου στην Κατεχάκη πριν τη στροφή για Ζωγράφου έρχεται η αποθέωση. Ήμασταν σταματημένοι για κανένα δεκάλεπτο, εγώ να το έχω ρίξει στην πλάκα με το παιδί που ήμουνα στο αυτοκίνητο, οι υπόλοιποι οδηγοί να "στολίζουν" από υπουργεία μέχρι μάνες και πατέρες ώσπου ξαφνικά το αυτοκίνητο μπροστά μου προχωράει ένα ολόκληρο μέτρο. Βλέποντας οτι ξανασταματάει αμέσως και δεν υπάρχει προοπτική να προχωρήσουμε σύντομα, δεν μπήκα στον κόπο να προχωρήσω και εγώ ένα μέτρο απλά για να κολλήσω το αυτοκίνητό μου στον μπροστινό. Εκεί βλέπω τον πίσω μου να έχει βγάλει χέρι και κεφάλι έξω από το παράθυρο και να μου φωνάζει: "Προχώρα να φτάσουμε καμιά ώρα σπίτια μας"... Τα γέλια που κάναμε δεν λέγονται. Τελικά του έκανα τη χάρη και προχώρησα για να μην του στερήσω το όνειρο, ότι αν σταματούσαμε ένα μέτρο πιο κάτω θα άλλαζε κάτι και θα φτάναμε σπίτια μας νωρίτερα... Α ρε Ελληνάρες...