Ποιος Σούπερ Ήρωας είσαι;

Χαζεύοντας στο Internet έπεσα πάνω σε ένα αρκετά διασκεδαστικό quiz. Μέσα από μία σειρά ερωτήσεων, το quiz σου λέει ποιος Σουπερ Ήρωας είσαι. Αν και απο μικρός ήμουν φαν του Σούπερμαν, το quiz μου έβγαλε ότι μου ταιριάζει ο Hulk... Το ερωτηματολόγιο είναι εδώ. Τα αποτελέσματα μου αναλυτικά:

Hulk		75%
The Flash		70%
Green Lantern		70%
Spider-Man		65%
Robin		65%
Supergirl		60%
Iron Man		50%
Superman		50%
Wonder Woman		45%
Catwoman		30%
Batman		30%

Εύχομαι να είναι... Χρόνια Πολλά

Θα κάνω τις ευχές λίγο ανάποδα απο το συνηθισμένο. Εύχομαι το 2006 να ήταν η τελευταία χρονιά ταλαιπωρίας, ατυχιών και κακοτυχίας όλων. Ένα 2007 γεμάτο υγεία και ανθρώπους με αγάπη για όλους. Δεν ονειροπολώ αλλά μακάρι το 2007 να έχουν όλοι και κυρίως όλα τα παιδιά την αντιμετώπιση που τους αξίζει. Καλές γιορτές και πολύ πολύ χαλάρωση και διασκέδαση για όλους μας. Χρόνια πολλά. Βlog μου καλά χριστούγεννα και σε σένα γιατί μάλλον απο Τρίτη θα τα πούμε πάλι. Εύχομαι ο Αϊ Βασίλης να σου φέρει το template και τη θέση στο Google που ονειρεύεσαι.

Ωχ έχω να στολίσω... Ε όχι!

Άκουσα χθες στην παρέα την εξής ατάκα: "Ωχ άστα φίλε, έχουμε να στολίσουμε κιόλας σήμερα". Με το που ακούω τέτοιες φράσεις μου ανάβουν τα λαμπάκια. Σκοπός των γιορτών είναι να χαρείς το στόλισμα, να το κάνεις με μεράκι και να χαρείς την γιορτινή ατμόσφαιρα. Το στόλισμα του σπιτιού δεν είναι υποχρεωτικό. Όποιος θέλει και του αρέσει το κάνει. Όποιος βαριέται απλά δεν το κάνει. Δεν στολίζω ένα δέντρο για να φαίνεται στη γειτονιά ότι στόλισα. Στολίζω για να το χαρώ εγώ και η οικογένειά μου. Οι γιορτές μας έχουν μείνει για να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις. Αν τις καταντήσουμε αγγαρεία και υποχρέωση και αυτές τότε το χάσαμε το παιχνίδι τελείως. Επίσης δεν αντέχω με τίποτα να βλέπω σπίτια με άπειρα λαμπάκια σε ταράτσες και μπαλκόνια (τα οποία τις περισσότερες φορές δείχνουν σαν να τοποθετήθηκαν απλώς και να μπήκαν στην πρίζα, χωρίς να έχουν κάποια συνοχή με το λοιπό στόλισμα) και δεν το αντέχω γιατί ομορφαίνουμε το σπίτι μας, δεν ανταγωνιζόμαστε το γείτονα στο ποιος θα πληρώσει περισσότερο ρεύμα βάζοντας περισσότερα λαμπάκια στο σπίτι του. Ένα σπίτι στολισμένο με μεράκι, δείχνει πιο όμορφο και ζεστό από ένα παραφορτωμένο σπίτι στολισμένο με βαρεμάρα και ας έχει και τα ποιο ακριβά στολίδια.

Χαρούμενος και πρωτότυπος! Μπράβο!

Σήμερα είχα κατέβει στο κέντρο της Αθήνας. Στην Ερμού ο κόσμος αρκετός έως πολύς. Παρ' όλα αυτά η κίνηση στα μαγαζία μέτρια, ο περισσότερος κόσμος περιοριζόταν στις βιτρίνες. Κοιτώντας τις βιτρίνες λοιπόν και εγώ, έγινε κάτι που με εντυπωσίασε. Ένας λαχειοπώλης κατέβαινε την Ερμού με τα λαχεία στο χέρι. Συνηθισμένο το ξέρω, αλλά ο τρόπος του ήταν ασυνήθιστος... Σταματούσε σε διάφορα σημεία λέγοντας τις εξείς ατάκες:

• "Δύο εκατομμύρια Ευρώ ψάχνουν κηδεμόνα... Εσύ θα τα αφήσεις μόνα;"
• "Είμαι κοντά σου για να αυξήσω τα εισοδήματά σου..."

Τα δίστιχά του τράβηξαν τα βλέμματα όλων των περαστικών και το δικό μου εννοείται. Με έκανε να γελάσω. Με εντυπωσίασε που δεν είχε μίζερο ύφος και χαιρόταν αυτό που έκανε. Ακόμα και στην πώληση λαχείων χρειάζεται να ξεχωρίζεις. Και ο συγκεκριμένος ξεχώριζε. Όσο ήταν στο οπτικό μου πεδίο πούλησε τουλάχιστον καμιά δεκαριά λαχεία. Αγόρασα και εγώ και δεν το μετάνιωσα καθόλου γιατι δεν τα αγόρασα μπας και γίνω εκατομμυριούχος, τα αγόρασα για να δώσω χαρά σε κάποιον που μου έφτιαξε τη μέρα.

Α ρε Ελληνάρες...

Αμάν τι μέρα και αυτή η χθεσινή! Γενική απεργία, κοινώς τα πάντα έχουν παραλήσει. Για κακή μου τύχη έπρεπε να πάω στο Ν. Ηράκλειο για δουλειά. Όταν πήγαινα όλα καλά. Στο γυρισμό όμως έσπασα κάθε ρεκόρ (αρνητικό εννοείται). Το αποτέλεσμα; Ν. Ηράκλειο-Άλιμος 2 ώρες και 28 λεπτά. Το ευτράπελο είναι άλλο όμως. Από τα χιλιάδες αυτοκίνητα που είδα, εννιά στα δέκα είχαν μέσα μόνο ένα άτομο. Εδώ έρχεται ο χαρακτηρισμός Ελληνάρας. Ο καθένας για την πάρτη του, κανείς δεν μπήκε στο κόπο να συννενοηθεί με έναν συνάδελφο να πάνε μαζί (που σημαίνει ένα αυτοκίνητο λιγότερο στους δρόμους). Λέω το πιο απλό που μπορούσε να κάνει κάποιος για να δευκολύνει την κατάσταση. Τα λεωφορεία έτσι και αλλιώς ήταν τραγικότερα χτες. Κάπου στην Κατεχάκη πριν τη στροφή για Ζωγράφου έρχεται η αποθέωση. Ήμασταν σταματημένοι για κανένα δεκάλεπτο, εγώ να το έχω ρίξει στην πλάκα με το παιδί που ήμουνα στο αυτοκίνητο, οι υπόλοιποι οδηγοί να "στολίζουν" από υπουργεία μέχρι μάνες και πατέρες ώσπου ξαφνικά το αυτοκίνητο μπροστά μου προχωράει ένα ολόκληρο μέτρο. Βλέποντας οτι ξανασταματάει αμέσως και δεν υπάρχει προοπτική να προχωρήσουμε σύντομα, δεν μπήκα στον κόπο να προχωρήσω και εγώ ένα μέτρο απλά για να κολλήσω το αυτοκίνητό μου στον μπροστινό. Εκεί βλέπω τον πίσω μου να έχει βγάλει χέρι και κεφάλι έξω από το παράθυρο και να μου φωνάζει: "Προχώρα να φτάσουμε καμιά ώρα σπίτια μας"... Τα γέλια που κάναμε δεν λέγονται. Τελικά του έκανα τη χάρη και προχώρησα για να μην του στερήσω το όνειρο, ότι αν σταματούσαμε ένα μέτρο πιο κάτω θα άλλαζε κάτι και θα φτάναμε σπίτια μας νωρίτερα... Α ρε Ελληνάρες...

Τηλεόραση; Ωχ!

Έχω βαρεθεί όσο τίποτα άλλο την τηλεόραση. Τη σημαντικότερη ευθύνη για την αρνητικότητα μου την έχουν τα δελτία ειδήσεων των καναλιών. Είναι ιδανικά στο να μας κάνουν να μην ξέρουμε που ζούμε και τι είναι όντως σημαντικό. Τι εννοώ; Υπάρχει κάποιο σημαντικό και τρανταχτό ζήτημα (όπως π.χ. το περιστατικό στο Αγρίνιο); Όλο το δελτίο αναλώνεται σε αυτό με παράθυρα επί παραθύρων, στα οποία ο καθένας λέει τα δικά του, ο ένας διακόπτει τον άλλο και ο τηλεθεατής τρέχει για ασπιρίνη για να ηρεμήσει το κεφάλι του. Δεν υπάρχει κάποιο σημαντικό θέμα; Τότε όλο το δελτίο αναλώνεται σε ληστείες και εγκληματικότητα που είναι το μόνιμο θέμα καβάτζα. Ενημέρωση; Φυσικά και υπάρχει ενημέρωση αλλά για θέματα πάντα δυσάρεστα (γιατί αυτά φέρνουν τηλεθέαση). Κοινώς ενημερονόμαστε για ό,τι κρίνουν κάποιοι ότι πρέπει να ενημερωθούμε. Έχω φτάσει στο σημείο να βλέπω συνειδητά το δελτίο του star γιατί είναι το μόνο που δε σου μαυρίζει τη μέρα και δε σε γεμίζει αβεβαιότητα. Δεύτερο σημείο που δεν αντέχω στην τηλεόραση είναι ο ξεπεσμός του προγράμματος. Οι σειρές είναι κάθε χρόνο και χειρότερες, με την μεγαλύτερη κατηφόρα να την έχουν πάρει οι κωμικές σειρές. Αντίθετα οι επαναλήψεις (πολύ) παλιών σειρών ολοένα και πληθαίνουν. Τα τηλεπαιχνίδια; Τα ίδια και τα ίδια μια ζωή. Το μόνο που μου αρέσει είναι το Deal και αυτό λόγο Φερεντίνου γιατί μου αρέσει ο αυθορμητισμός του και το στυλ του. Όσο για τις ταινίες αρνούμαι να το συζητήσω. Προτιμώ να δω ένα DVD από το να βλέπω κάθε 20 λεπτά διαφημίσεις.

Σκερτσάκια απο τα καλύτερα

Αν και δεν το αντέχω αυτό το αγγλοαμερικάνικο στυλ, να ακούγονται τυποποιημένα γέλια από μέσα, αυτό το επεισόδιο απο τα σκερτσάκια με έκανε να γελάσω πολύ.

Μιλάει το ΑΤΜ; Συνέβη και αυτό...

Ήταν χαράματα, ο κόσμος είχε αρχίσει να πηγαίνει στις δουλειές του, σε αντίθεση με τη Νεφέλη και έναν φίλο της που γυρνούσαν από ξενύχτι με το αλκοόλ να ρέει ακόμα σε μεγάλες δόσεις στο αίμα τους... Στη διαδρομή τους, σταματάνε σε ένα ΑΤΜ για να βγάλει η Νεφέλη χρήματα. Βάζει την κάρτα, αλλά για κακή της τύχη το ΑΤΜ δεν είχε λεφτά. Υπό την επείρια του αλκοόλ, η Νεφέλη χτυπά παρακλητικά το ΑΤΜ λέγοντας:

• "Έλα βγάλε μου λεφτά..."
• "Τώρα τώρα μισό λεπτό" της απαντάει μια φωνή...
• "Ρε συ το μηχάνημα μιλάει" λέει η Νεφέλη στο φίλο της.
• "Τι λες ρε τρελό;" αναρωτιέται το παλικάρι
• "Έλα άκου και μόνος σου"
• Ξαναχτυπάει το ΑΤΜ "βγάλε μου λεφτά"
• "Σε μισό λεπτό είπαμε" απαντά η ίδια μυστήρια φωνή

Αφού έχουν χαζέψει και οι δύο τελείως από το λαλίστατο ΑΤΜ διαπίστωσαν ότι ήταν ένας υπάλληλος της τράπεζας πίσω από το μηχάνημα και το φόρτωνε λεφτά...

Η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή παρότι απίστευτη! Ευχαριστώ την Νεφέλη που δέχτηκε να την γράψω και όπως φαίνεται θα φιλοξενηθούν εδώ και άλλες ιστορίες της...

Παραφροσύνη!

Αν και κατάγομαι απο τα μέρη της Αιτολωακαρνανίας και ξέρω ακριβώς πως σκέφτεται ο κόσμος εκεί και γενικά στις μικρές και κλειστές κοινωνίες, δεν μπορώ να ανεχτώ σχόλια του τύπου: "Ήταν το καλύτερο παιδί, παρ' όλο που ο πατέρας του ήταν λίγο σκληρός και άγριος" και άλλα τέτοια! Κάποιος που σκοτώνει εν ψυχρώ πέντε άτομα, μέσα σε αυτά και ένα παιδί 17 χρονών, το οποίο έτρεχε για να σωθεί ΔΕΝ είναι το καλύτερο παιδί! Είναι το χειρότερο και για μένα δεν αξίζει την συμπόνια κανενός. Όποιος δεν θέλει να πει τα πράγματα με το όνομα τους (κάτι απόλυτα σεβαστό), επειδή ζει σε μικρή κοινωνία, όπου όλοι γνωρίζονται με όλους, μπορεί απλά να μη μιλήσει! Όχι όμως να λέει σχόλια του τύπου "Του πάτησαν το χωράφι" γιατί αυτά μόνο σαν ειρωνεία ακούγονται στους συγγενείς των θυμάτων.

Γιατί τόσο κάψιμο στο mIRC;

Μετά από πολύ καιρό είπα χτες να μπω στο mIRC. Μπαίνω στο #hellas και σε κάποια άλλα κανάλια που έμπαινα και παλιά. Στα άλλα κανάλια όλα καλά γιατί μπαίνουν άτομα που τα ξέρω και μιλάμε χρόνια αλλά στο #hellas άλλο πράγμα... Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα είχαν ανοίξει δέκα παράθυρα με την κλασσική ερώτηση: "m or f?" (πόσο άχαρη μπορεί να είναι μια γυναίκα για να μπαίνει με το psy2k ως nickname;). Αφού ξενέρωσα όσους μπορούσα, ενημερώνοντάς τους ότι είμαι "m" και όχι "f" ήρθε η αποθέωση. Μου γράφει ένα παλικάρι:

• "Φίλε να σου πω ένα μυστικό;"
  
• "Πες μου" απαντάω ("μα καλά τέτοια εμπιστοσύνη να μου πει τα μυστικά ακόμα δε μιλήσαμε; Αλλά τουλάχιστον αυτός δε ρώτησε αν είμαι γυναίκα..." σκέφτηκα) Πριν προλάβω να τελείωσω τη σκέψη ήρθε το "μυστικό", το οποίο το παραθέτω αυτολεξεί γιατί είναι από τα άγραφα:
• "to ergostasio allakse ti moda olokliri, giati to plintirio pige se allo gipedo, eno ta spirta ta eklepse o kalikantzaros, i ieri vroxi perpataei, alla stin idia diastasi einai kai to iero molivi, pithanon na ginei sinomosia tou tarzan mesa sto kentro elegxou."

Το έγραψα με greeklish, ακριβώς όπως μου το έγραψε για να μην χαλάσω το feeling...

Σαλονάτος τσαμπουκάς!

Σήμερα είχα βγει για την καθιερωμένη βόλτα με τον 'Αρη (την οποία βόλτα εγώ συνήθως βαριέμαι απίστευτα, σε αντίθεση με τον Άρη ο οποίος όλη τη μέρα ζει για τη στιγμή που θα πάει τσάρκα). Εκεί που περπατούσαμε, είδαμε μπροστά μας μία αγέλη απο 5-6 αδέσποτα, τα οποία δεν μας έδωσαν απολύτως καμία σημασία... Ο δικός μου όμως (αν και σαλονάτος όπως βλέπετε στη φώτο) άρχισε τα γαβγίσματα με αποτέλεσμα τα αδέσποτα να αρχίσουν να κατευθύνονται με γρήγορους ρυθμούς προς το μέρος μας. Ως εκεί ήταν ο τσαμπουκάς του σκύλου μου. Με το που είδε τόσα σκυλιά να έρχονται με ταχύτητα προς τα εμάς, έκανε μεταβολή και άρχισε να πηγαίνει προς το σπίτι. Ποιος την πλήρωσε; Φυσικά εγώ, που έκανα 700 μέτρα σε χρόνο dt τρέχοντας...

Τρελός στον οφθαλμίατρο!

Μία γνωστή μου δουλεύει ως γραμματέας σε ενα ιατρείο ενός οφθαλμίατρου. Σήμερα λοιπόν της συνέβη το εξής τρελό. Το ιατρείο αυτό (όπως και κάθε ιατρείο) έχει κάποια περιοδικά για να χαζεύουν οι πελάτες όση ώρα περιμένουν. Μπαίνει λοιπόν ένας κύριος γυρω στα 60, κοιτάζει προσεκτικά το χώρο, πλησιάζει τη γνωστή μου και της λέει:

1. "Μήπως θα μπορούσα να διαβάσω δύο περιοδικά;".
   
2. "Φυσικά" απαντάει η γραμματέας, θεωρώντας ότι ο κύριος είναι πελάτης και έχει κάποιο ραντεβού με τον οφθαλμίατρο.
   

Ο αξιαγάπητος κύριος λοιπόν, παίρνει δύο από τα περιοδικά του ιατρείου και φεύγει... Μόλις η γραμματέας και οι υπόλοιποι πελάτες αντιλήφθηκαν τι είχε γίνει (με την απορεία σχηματισμένη στα πρόσωπά τους), λύθηκαν στα γέλια...

Το στοίχημα του Σλέβιν!

Σήμερα είδα την ταινία "Το στοίχημα του Σλέβιν" σε DVD. Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Δε θα σας πω την υπόθεση γιατί αξίζει να το δείτε, όσοι δεν το έχετε δει. Είχε καιρό να με καθηλώσει έτσι μία ταινία. Πραγματικά όμορφη πλοκή, απρόβλεπτο, με αρκετή βία αλλά όχι αυτό που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες σήμερα να υπάρχει βία για τη βία και τίποτα άλλο. Στο πρώτο μισάωρο της ταινίας νιώθεις σαν εξωγήινος, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Όλα όμως είναι τόσο μελετημένα και καλά δεμένα μεταξύ τους που στο τέλος δεν σου μένει κανένα κενό ή απορία. Στην ταινία υπάρχουν καλές ατάκες, με έναν προταγωνηστή με στυλάκι που εμένα μου άρεσε και έναν κλασικο Μπρους Γουίλις (ο οποίος μου δίνει την αίσθηση ότι τέτοιες ταινίες είναι το καλυτερό του) να τον συνοδεύει. Όσοι δεν το έχετε δει και ψάχνετε καλό έργο να περάσετε το βράδυ σας, δείτε το!

Στραβά F-16 στους πιλότους.

Για να ενισχύσουμε την άμυνά μας σα χώρα, είπαμε να κάνουμε μερικές αγορές. Πήραμε δυο-τρία υποβρήχια, καμιά τριανταριά F-16 και καμια τριανταριά άρματα μάχης leopard! Μα όλα σκάρτα να μας βγουν όμως; Τα F-16 λέει δεν μπορούν να εξοπλιστούν με τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας για τους πιλότους, τα leopard δεν έχουν καλή θωράκιση και καταστρέφονται εύκολα από βλήματα, το ένα υποβρήχιο γέρνει (ζυγοστάθμιση και ευθυγράμμιση θα θέλει αυτό δεν είναι τίποτα...)! Τέτοια γκαντεμιά ως έθνος; Και να πεις ότι τα πέρναμε σε ευκαιρεία εντάξει. Τα άρματα θα τα πληρώσουμε €10.000.000 (εκατομμύρια είναι δεν έκανα λάθος) έκαστο, ενώ οι Τούρκοι τα πήραν €500.000 έκαστο. Βέβαια εμείς θα τα πάρουμε του κουτιού, ενώ οι Τούρκοι τα πήραν μεταχειρισμένα. Ελπίζω να είναι διάτρητα και τα δικά τους τουλάχιστον. Λέτε να μας πήρανε χαμπάρι οτι εδώ βάζουμε χέρι ο ένας στον άλλο και κλεβόμαστε μεταξύ μας και να μας βάζουν χέρι και οι έξω τώρα;

Πόρνη ναι! Έξυπνη; μάλλον όχι...

Το περιστατικό που θα γράψω μου το διηγήθηκαν, δεν ξερω καν αν είναι αληθινό, πάντως όπως και να έχει είναι ευτράπελο και απίστευτο.
Ο Χ. υπηρετούσε τη θητεία του στον ελληνικό στρατο. Κατά τη διάρκεια της θητείας του ο Χ. έλαβε ένα γράμμα απο την κοπέλα του (με την οποία τα είχε 5 χρόνια). Γεμάτος χαρά καθ΄οτι ερωτευμένος ο Χ. άνοιξε το γράμμα. Μέσα όμως βρήκε μόνο μία φωτογραφία... Μία φωτογραφία της κοπέλας του με 5 άγνωστους να κάνει ακριβώς αυτό που φαντάζεστε με την εξής λεζάντα από κάτω: "Μωρό μου, κοίτα πως περνάω τώρα που είσαι στο στρατό" (Πιθανότατα η φώτο είχε σταλεί από κάποιον από τους πέντε και όχι από την κοπέλα). Το παλικάρι αφού έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του αρχικά, αντέδρασε με τον ίσως ποιο έξυπνο τρόπο. Αντικατέστησε την λεζάντα της φωτογραφίας με τα εξής: "Μαμά, μπαμπά, κοιτάτε τι ωραία που περνάω", και απλά ταχυδρόμησε τη φωτογραφία στους γονείς της (πρώην φαντάζομαι πλέον) κοπέλας του...

Μίλησε κανείς;

Άκουγα σήμερα στην τηλεόραση τον αξιαγάπητο υπουργό οικονομίας! Οι δημοσιογράφοι τον είχαν στριμώξει για τα καλά με τις ερωτήσεις τους σχετικά με όλα αυτά που συμβαίνουν (συμβασιούχοι στους δρόμους και τα λοιπά γνωστά). Ο υπουργός απαντούσε παντελώς προβλέψιμα, δηλαδή ουσιαστικά απαντούσε σε άσχετα θέματα με τελείως γενικές και αόριστες φράσεις. Δήλωσε ότι ό,τι υποσχέθηκε προεκλογικά το δίνει. Και σε αυτό του βγάζω το καπέλο, γιατί των φρονίμων τα παιδιά πριν πινάσουν μαγειρεύουν. Ό,τι είχε υποσχεθεί κουτσά στραβά, σιγά σιγά το υλοποιεί, απλά είχε φροντίσει όταν μας ενημέρωνε για το τι θα δώσει, να μην μας ενημερώσει για το πόσα θα μας πάρει... Ελλαδιστάν και ξερό ψωμί λοιπόν.

Σούπερ Μάρκετ... Τί το ήθελα;

Ξεκινάω αυτό το blog (στο οποίο σκοπεύω να διαδεσκάζω τα ευτράπελα που βλέπω καθημερινά, να λέω τι μου αρέσει γενικά και τι όχι, και όχι να γράφω γκρινιάζωντας όπως ίσως να φαίνεται από τον τίτλο) γράφωντας για ένα περιστατικό που μου συνέβη πριν λίγες μέρες. Ήταν μεσημέρι, γύρω στις τρεις και ήμουν έτοιμος να πάω σούπερ μάρκετ (κάτι το οποίο βαριέμαι απίστευτα). Ετοιμάζω τη λίστα με τα πράγματα σε χαρτί για να μην ξεχάσω τίποτα, μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω. Μέχρι εδώ όλα καλά εκτος απο την απίστευτη βαρεμάρα που ένιωθα. Μέχρι εδώ όμως γιατί με το που φτάνω στη λεωφόρο Αλίμου διαπιστώνω απίστευτη κίνηση. Με τα πολλά και αφού έχασα το φανάρι για να βγω στη Βουλιαγμένης τρεις φορές ενώ ήμουν πρώτος στη σειρά απλά και μόνο επειδή από απέναντι πέρναγαν κάθε φορά δέκα αυτοκίνητα με κόκκινο και πολύ απλά δεν υπήρχε ούτε χιλιοστό στην Βουλιαγμένης για να χωθώ (με τις γνωστές συνέπειες: να μου κορνάρει ο απο πίσω, να βρίζω τους απέναντι, να μουντζώνει ο διπλανός και ολα τα ωραία των ελληνικών δρομων) έφτασα στο σούπερ μάρκετ. Χρόνος; Άλιμος-Ελληνικό 55 λεπτά. Όαση μου φαινόταν το σουπερ μάρκετ. Ξεκινάω τα ψώνια μου, ώσπου κάποια στιγμή συναντάω πρόβλημα σε αυτά που έχω γράψει στο χαρτάκι μου. Κάθομαι στην άκρη για να μην κλείνω το διάδρομο για να το μελετήσω και ξαφνικά ακούω μία "ευγενέστατη κυρία" γύρω στα 65 με ξανθό ξασμένο μαλλί και κολαν να μου λέει:

1. "Κάνε λίγο στην άκρη αγόρι μου, δεν είσαι μόνος σου εδώ! Δε βλέπεις ότι θέλω να πάρω κάτι;"
2. Ούτε που την είχα δει εγω την κυρία. Κάνω στην άκρη και της λέω ευγενέστατα "Ορίστε". Κάνω να φύγω και την ακούω να μου λέει το εξής
3. "Και μάθε να φαίρεσαι νεαρέ" Τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσια οπότε της απαντάω ήρεμα και απλά...
4. "Ελπίζω μέχρι την ηλικία σας να έχω μάθει..."